Home - Wie ben ik? - Mijn schrijfsels - Schrijven op opdracht - Contact

De Bel - De fiets - Mijn visioen

De Bel
Schoolkrant, februari 1995

Wat een begin van de week, zeg! Kom je na drie dagen intensief sporten - ik heb nog spierpijn in mijn vingers van het zappen met de afstandbediening - weer op school, blijkt der een enorme verandering heeft plaatsgevonden op ons oude, vertrouwde Develstein.
Maandagmorgen op school is natuurlijk altijd al een ramp en om eerlijk te zijnword ik pas echt wakker in - of liever gezegd na - het eerste uur. De eerste bel dringt dus ook nooit echt tot mij door. Hoe ik altijd weer op tijd in het lokaal verschijn is mij nog steeds een raadsel.
Maar goed, nog helemaal wakker ben ik dus nog niet aan het eind van de les en zeker de desbetreffende ochtend was dit het geval. Toen ik dus ook het geluid, dat uit de interkom kwam, hoorde, was mijn eerste reactie: 'Shit, straks mis ik m'n trein!' Toen ik om me heen keek en ik zag dat ik in een klasklokaal zat, was ik er van overtuigd dat ik echt nog niet wakker was en dus nam ik me voor de dufheid uit m'n hoofd te schudden en het volgnde uur toch maar goed op te letten.
Goed. In het volgnde lokaal terecht gekomen pak ik mijn spullen en het getoeter begint opnieuwd. Dit keer wist ik zeker dat ik niet droomde dus bleef ik rustig wachten tot een lieve damesstem verteld had dat een of andere brugklasser bij de administratie stond te wachten tot zijn/haar docent hem/haar even wilde ophalen, omdat de smurf absoluut niet meer wist waar ie heen moest en ook nog eens de weg kwijt was. Dat hele verhaal kwam dus niet. Het enige wat volgde was het gegrinnik van mijnklasgenogen en toen pas drong het tot mij door dat het de nieuwe bel was die zo klaaglijk door de school klonk.
Nu weet ik best dat de oude bel aan pensioen toe was, het arme ding was een aantal weken geleden zo verhouden. Dat kon je horen aand e manier waarop de bejaare bel af en toe bleef hangen zodat elke leraar zeker vijf minuten gedoemd was zijn mond te houden, omdat ie er toch niet bovenuit kon komen. Dat de bel waarschijnlijk ook last met zijn geheugen kreeg was ook duidelijk door die keren dat er opeens, middenin een les, zonderenig nut een gigantich geler door de luidsprekers klonk, of de keren dat er opeens veel te veel bellen klonken. Aan vervanging was hij dus wel toe, maar moet dat nu echt met zo'n gedingong als het geluid dat we nu steeds horen? Telkens als er een leswisseling is, heb ik - en met mij velen waaronder ook leraren - het gevoel alsof ik in de supermarkt loop; de aanbiedingen vliegen door de ether. Of ik waan me op een treinstation of een vertrekhal van waaruit vliegtuigen vertrekken naar de meest exotische, warme, non-school landen. Als zo'n Hawaiiaansedroom je door het hoofd schiet en het blijkt gewoon een leswisseling te zijn, dan is dat een vreselijke schok die absoluut niet goed voor onze emotionele gemoedstoestand is. Ik raad dan ook ten zeerste aan niet meer naar de bel te luisteren - wat in de pauze absoluut geen probleem zal opleveren, want echt hoorbaar, nee dat is ie niet...